La Melanie Zetofre parla de mi en el seu excel·lent blog, Ma vida amb ieu
http://melanizetofre.blogspot.fr/
LO rescontre de l'annada que me farà venir tot plen de mond de Google.
Mas de qué brandava a Argelièrs un nòrd-catalan, star qu'arrèstan per carrièras "al Sud" - es per aquò que carga de polos, perque totas las camisas, las li destripèron de fans barceloninas - e desconegut per Occitània?
E ben perque a bon gost lo tipe, pardí!
Tot comencèt dins una librariá barcelonina, l'Alibri, que i anèri perque i vendon de libres en aranés occitan. E volguèri comprar de libres en catalan. E veguèri lo darrièr libre del Sénher Bezsonoff, La melancolia dels Oficials, que n'aviái ausit parlar sai pas tròp ont (benlèu aquí?).
Mas coma èra un pauc car e que la cubèrta m'agradava pas, lo prenguèri
pas. E aprèp un cinquen torn de librariá - òc, fau totjorn cinc còps lo
torn de las librariás, vaquí lo dialòg interior entre totes l(o)(a)s que
son dins mon cap que comença:
- òu, aquel tipe, lo te cal legir, amb tot lo buzz que i a a son entorn!
- oè, mas la cubèrta m'agrada pas
- puèi a un nom a la con
- a non, akò's pas un criteri. 63 punts a l'escrabble!
- puèi es un catalan del nòrd, amb un nom rus. Comola los defauts lo tipe, t'agradarà!
- rai, mas lo libre es car
- pren-ne un autre qu'es en pòcha.
E prenguèri Les Amnèsies de Déu.
Lo legiguèri. Me demandètz pas de qué parla, o sabi pas, çò que sabi es
que me regalèri de lo legir. I a una istòria amb tot plen de
personatges que me soveni pas cossí s'apèlan. Çò que sabi es que lo
libre lo daissèri pas. Lo comencèri e lo volguèri pas daissar. M'agradèt
l'escritura.
De costuma, legissi per
que me conten una istòria e aquí, èra completament diferent, legissiái
pel plaser dels mots, dels bons mots, de las frasas plan margadas.
Alara, anèri sul site de la Llibrariá catalana e comprèri lo darrièr, La Melancolia dels Oficials e un autre que lo títol m'agradava : Un país de butxaca. E coma tot aquò m'agradèt, legiguèri tanben Una educació francesa. E aquò m'agradèt. Tot aquò en quauques setmanas.
E per asard, o pas per
asard, trobèri l'autor sus Facebook. E coma una adolescenta davant son
cantaire preferit, lo demandèri coma amic. L'avantatge de Facebook, es
que pòdes èsser l'amic de tot lo monde, de Joan Bodon o de Georges
Brassens, de Napoleon e de Totankamon e mai de las estars actualas.
M'acceptèt coma amiga.
E vaquí.
L'inconvenient de Facebook, es que quand siás amic amb quauqu'un, li parlas pas jamai.
E puèi qué li auriái
dich? "Bonjorn Sénher, m'agradan vòstres libres, compreni pas tot, mas
me regali de vos legir"? Marca mal. Alara, vaquí, legissiái sos
escriches sus la ret sociala e, a cada còp, clicavi un discret
"m'agrada", que sos escriches m'agradan grèu, soi fan fan fan.
E vaquí.
Puèi un jorn de la fin
del mes d'abrial, recebèri un messatge del tipe. Sas, quand as lo
Facebook que parpadeja... "un messatge nòu de J Daniel Bezsonoff".
èèèèè??? M'a escrich???? Pas possible! Lo còr que me fasiá tifa-tafa, los dets que trobavan pas mai lo trackpad, mas de qué me podiá dire?!
E aquí, doas linhas que manquèron de me tugar. Me felicitava per un pòst del blòg. Faguèri la dança de la jòia davant l'ordenador:
Un : Bezsonoff, THE Bezsonoff, me parla
Dos: Bezsonoff, THE Bezsonoff, legís mon blòg
Tres: Aquò li agrada.
Aquí, en adolescenta
fan, li escriguèri de mails quilometrics totes mai cagants los uns que
los autres ont parlavi de literatura e de causas pas brica
interessantas. Manquèri d'empatia, li auriái degut mandar d'aspirina :
un jorn, me marquèt "Bé, no us vull cansar més.". Reviri : "siás plan brava, mas me conflas un pauc, voldriás pas anar emmerdar quauqu'un mai?".
Soi colha mas educada. Quitèri de li escriure.
Èri ja plan contenta de li aver parlat.
Mas, l'avantatge de la vida virtuala, a un moment, te tòrnas crosar, un "m'agrada", un comentari, una question.
E entre dos "m'agrada", coma sabiái que lo tipe es un afogat de literatura occitana, li parlèri de la jornada Max Roqueta.
I cresiái pas ieu a sa venguda. E ben si, venguèt.
Vos disi pas dins l'estat qu'èri abans d'arribar a Argelièrs. Ieu que soi una timidassa e que sabi que
, de la peta, soi capabla de pas dire un mot... Mas çò que sabiái pas, es qu'anavi trobar un charraire. Ò fant, ne coneissi de blagaires, mas aquel es campion totas categorias.
Ei, la propera vegada, em portes aspirina d'acord?
Primièra qualitat al primièr còp d'uèlh : c
arga
de caucetas negras, pròva de bon gost. I a pas que Mickael Jackson e
los jogaires de tènnis qu'an lo drech de cargar de caucetas blancas,
sequenon, es coma cargar de caucetas dins las sandalas.
L'escotèri. Charrèrem. La vida.
Charra que charraràs, riu que riuràs.
Me regalèri de l'escotar
que siaguèsse en catalan, en occitan (e òc, parla plan occitan lo
tipe!) o en francés. Ò fant, coneissi quauqu'un de viu e de quasi jove
qu'utiliza en francés lo passat simple e l'imperfach dau subjonctiu! Es
per renfortir son costat old school. E venguèt sonar dins mon cap aquela frasa d'aquel libre que m'agrada tant e que legiguèri tantes còps : "
Broncher sur les imparfaits du subjonctif, en effet, prouve deux fois votre culture puisque vous les reconnaissez d’abord et qu’ils vous agacent ensuite." de La Chute d'Albert Camus. Sorriguèri, me vesiái coma l'interlocutor de Jean-Baptiste Clamence, lo que n'aprendrà mai sus el que sus l'autre. Vox clamans in Argeliero.
Enfin, mai que mai, vox cantans in Argeliero,
que lo tipe se trobèt un parelh de vièlhas, fans de sa votz e de son
repertòri, que li cridavan "ò, maaaai, anatz-iiiii, encaaaara, ò siiii,
nos agraaaada!".
Pas mejan de far lo penequet sus l'èrba, aviái lo fan club de Luis Mariano qu'èra d'umor galòia.
Puèi, arribèt la
consecracion. Entre una cançon de Luis Mariano e una citacion d'un autor
qu'ai pas legit, ausiguèri que legissiá mon blòg dempuèi quauques
meses. Una allucinacion auditiva? Non pas, me confirma e me ditz que...
que...
a, e mèrda, es ja pro longàs aquel pòst, o vos contarai un autre jorn!
E me caldrà tanben vos parlar de sos libres. Un jorn.
Vef Blog accueil
Comentaris/ коментарии